In die 4 jaar dat ik moest “wachten” voor onze reis, startte ik de podcast van Papa Moet Mee. Ik wilde onze reis delen. Wat en hoe moet je het regelen als je met leerplichtige kinderen op reis wil? Ik had zelf zoveel vragen en zag om mij heen ook anderen gezinnen met dezelfde vragen. Daardoor dacht ik dat het gemakkelijk zou zijn om alles op één plek te delen.
Het begin was eng! Helemaal omdat ik helemaal niet zeker wist of ik zelf op wereldreis zou gaan. “Wie ben ik nou om deze podcast te beginnen?” dacht ik. Maar ondanks dat stemmetje in mijn hoofd zette ik door. Ik was bang dat ik niks meer te vertellen had, want wat moet je nu allemaal regelen als je over 4 jaar op wereldreis wil? Niet zoveel en zo ontstonden de interviews. Ik vroeg andere gezinnen die al op reis waren geweest of zij hun ervaringen wilden delen en zo begon de podcast van Papa Moet Mee vorm te krijgen.
Na ieder interview werd ikzelf nog enthousiaster om op wereldreis te gaan. Ieder gezin zag de reis als een geweldige ervaring en als je de kans had moest je deze zeker grijpen. Maar aan de andere kant was het ook frustrerend. Al die geweldige gezinnen die het al hadden gedaan en bij mij was het onzeker. Gezinnen waar de man en vrouw op één lijn zaten en het gewoon deden. Ik en Frans zaten niet op één lijn. Ik werd alsmaar enthousiaster, kreeg nog meer ideeën en hij wilde het afremmen. Waarom kon hij niet zo enthousiast zijn als ik? Dezelfde dromen hebben? Maar ik wist ook dat ik hem niet kon dwingen én zeker niet kwijt wilde!
In die tijd zijn er zeker woorden geweest over onze reis en ook tranen. Ik wilde zo graag zekerheid dat we zouden gaan en Frans kon die niet geven. Het hoogte- of, misschien beter gezegd, dieptepunt kwam op vakantie. We reden met een camper door Europa en de wereldreis kwam weer ter sprake. Maar dit keer was er geen misschien en was Frans heel stellig. Hij zei “het gaat niet lukken om zo lang weg te gaan met mijn bedrijf. Wat ik kan proberen is dat we iedere zomervakantie 6 weken weggaan. Als we dat jaren blijven doen is het ook een lange reis”. Tranen rolde over mijn wangen, dit was het dan, die wereldreis zou er nooit meer komen. Ik wist dat hij zijn best had gedaan. Ik knikte verdrietig “ik kan alleen niet ieder jaar op mijn werk 6 weken vrij nemen” stamelde ik bedachtzaam. “Dan weet je wat je moet doen” zei Frans “zorgen dat je in de positie komt dat je dat wel kan. Laten we ons daar nu op focussen en dan zou volgend jaar ons eerste jaar kunnen zijn”.
Recente reacties